The Armenian Genocide[a] (also known as the Armenian Holocaust) was the systematic mass extermination and expulsion of 1.5 million ethnic Armenians within the Ottoman Empire (most of whom were citizens) by the Ottoman government from approximately 1914 to 1923. The starting date is conventionally held to be 24 April 1915, the day that Ottoman authorities rounded up, arrested, and deported from Constantinople (now Istanbul) to the region of Angora (Ankara), 235 to 270 Armenian intellectuals and community leaders, the majority of whom were eventually murdered.

The genocide was carried out during and after World War I and implemented in two phases—the wholesale killing of the able-bodied male population through massacre and subjection of army conscripts to forced labour, followed by the deportation of women, children, the elderly, and the infirm on death marches leading to the Syrian Desert. Driven forward by military escorts, the deportees were deprived of food and water and subjected to periodic robbery, rape, and massacre. Most Armenian diaspora communities around the world came into being as a direct result of the genocide.

Հայոց ցեղասպանություն կամ Մեծ եղեռն (թուրք.՝ Ermeni Soykırımı, անգլ.՝ Armenian Genocide, ֆր.՝ Génocide arménien), Օսմանյան կայսրության իշխանության ղեկին կանգնած երիտթուրքական «Իթթիհաթ վե թերաքի» կուսակցության կողմից կազմակերպված ցեղասպանություն, որի արդյունքում 1915-1923 թվականներին զանգվածային տեղահանության է ենթարկվել և բնաջնջվել Օսմանյան կայսրության նահանգների, այդ թվում՝ Արևմտյան Հայաստանի հայ բնակչությունը։ Պայմանականորեն Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի օր է համարվում 1915 թվականի ապրիլի 24-ը, երբ Կոստանդնուպոլսում ըստ նախօրոք պատրաստված ցուցակների ձերբակալվեց մոտ 235 հայազգի մտավորական (հայ գործիչների ձերբակալությունները Կոստանդնուպոլսում շարունակվեցին նաև ապրիլի 24-ից հետո)։